•ชายาปีศาจ•(yaoi)

สัตว์ขนสีขาวเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อเดินหนีมันคิดว่าที่เหลือแค่หาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้และกลับวังให้ได้เท่านั้น เเต่เดินไปได้ยังไม่ถึงสามก้าว หลังคาที่คิดว่ามั่นคงกลับทะลุลงไปข้างล่างอย่างง่ายดาย
โถ่ หลังคาบนสวรรค์ใยถึงเปราะบางเช่นนี้!
โครม!!!
“ตรงนั้นมันอยู่ตรงนั้น ไป!!” เสียงเหล่าทหารตะโกนตามกันมา
ตูม!!! ร่างสีขาวตกลงไปในน้ำอุ้งเท้าทั้งสี่ตะกุยตะกายอย่างสุดชีวิต โพล่งหัวขึ้นจากน้ำมองสำรวจไปรอบๆห้องว่าที่นี่คือที่ใด รอบๆเต็มไปด้วยหมอกห้องนี้ยังกว้างมากเเละดูเปียกชื้นไปหมด บางทีที่นี่อาจเป็นห้องอาบน้ำก็ได้
ขอเพียงตอนนี้อย่ามีใครเเช่น้ำอยู่ที่นี่ก็พอ
“นายท่านเจ้าค่ะ”
คำอธิฐานของข้าไม่มีผลเลยสักนิด!!
___________________________________

บัดนี้สัตว์สี่ขาขนสีขาวกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนตักของเจ้าของตำหนักมิสนใจสายตานับสิบที่มองมา คนใช้ทั้งตำหนักไป่เหอต่างพากันอิจฉาตาร้อนกันไปหมด ได้นอนอยู่บนตักของเทพที่งดงามอย่างลู่เหอนับว่าเป็นสิ่งสิ่งที่ล้ำเลิศที่สุดในชิวิตนี้
แต่ความคิดแบบนั้นไม่ใช่กับคนที่กำลังนอนอยู่บนตักของลู่เหอถึงจะเอาใจเขาเพียงใดข้าคิดว่าเจ้านั้นอัปลักษณ์อยู่ดี แต่เจ้าคนอัปลักษณ์กลับทำใ้ห้เขาพึงพอใจกับสิ่งที่อีกคนทำให้ทั้งเเปลงขนป้อนขนมมันทำให้ชักจะติดใจเสียแล้ว นอกจากจะยอมให้อีกฝ่ายเเตะเนื้อต้องตัวเขาบ่อยๆแล้วยังชอบกลิ่นของคนๆนี้
ทั้งที่อัปลักษณ์เเท้ๆแต่กลับมีกลิ่นที่ดีถึงเพียงนี้ช่างไม่เหมาะกับเจ้าเลย
เสวี่ยเซียนในร่างของสุนัขคิดได้ดังนั้นจึงลุกจากตักของอีกคนเเล้วเดินไปนอนบนเก้าอี้ขนสัตว์อย่างดีขยับยุกยิกหาที่เหมาะสักพักก็นิ่งไป ดวงตาคู่งามมองสุนัขขนฟูแล้วยกยิ้มเอ็นดู
___________________________________

เสวี่ยเซียนกลับร่างเป็นร่างบุรุษในอาภรณ์สีดำสนิทอุ้มร่างของลู่เหอขึ้นอย่างแผวเบาเดินไปห้องอาบน้ำอย่างเงียบเชียบเสวี่ยเซียนทำความสะอาดร่างกายให้ลู่เหอและนำร่างของคนหลับกลับมาที่เตียงเขาจัดการเปลี่ยนผ้าพันแผลให้อีกฝ่ายอย่างเบามือ
ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่เขาเห็นลู่เหอทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อคนมากมายทั้งยอมเหนื่อยอดหลับอดนอนเพื่อหาสูตรยามารักษาผู้อื่น แต่สิ่งที่อีกฝ่ายได้รับกลับเป็นความอัปยศ มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด
ลมหายใจของเสวี่ยเซียนรุ่นแรงขึ้นเรื่อยๆเพราะความโกรธ อากาศรอบๆสั่นไหวควันสีดำลอยปกคลุมรอบๆตัว เขาเกียจความไม่ยุติธรรมเขาเกียจการที่ต้องมาเห็นคนบริสุทธิต้องถูกปฏิบัติเช่นนี้ เสียงหอบหายใจดังขึ้นเรื่อยๆ
หมับ! จู่ๆก็มีมือคู่หนึ่งจับที่แขนของเขาไว้
“ข้าไม่เป็นไร” ริมฝีปากบางเอ่ยขึ้นมิได้เอ่ยเพราะมีสติแต่เอ่ยขึ้นเพราะละเมอ
__________________________________
“ภายใต้แสงจันทร์ส่องสว่างไม่มีสิ่งใดปกปิดได้ แม้กระทั้งร่างของเจ้า” แววตาอ่อนโยนมองมาที่เสวี่ยเซียนในร่างหมาป่า ทว่าร่างกายของเสวี่ยเซียนนิ่งค้างพอรู้ตัวอีกที่ ร่างบุรุษภายใต้อาภรณ์สีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าลู่เหอเสียแล้ว
เขารู้ตั้งแต่แรก....